Op een dag werd ik gebeld door de dochter van een meneer die in de laatste weken van zijn leven was aanbeland. Zijn gezin is zich aan het voorbereiden op het aanstaande afscheid. Hij heeft dementie en woont in een zorginstelling in de buurt. Zijn wereld is op alle fronten heel klein geworden. Zijn gezin heeft dan ook de wens zijn afscheid in besloten kring te willen houden. Zijn ene dochter vraagt of ze veel zelf mogen doen, want ze weten al goed wat ze willen. ‘Natuurlijk’ geef ik aan, in dat geval ben ik op de achtergrond aanwezig om ervoor te zorgen dat ze gefaciliteerd worden in het ‘zelf doen’.
Hoe ziet dat eruit zelf doen? In principe mogen ze alles zelf doen, natuurlijk kan ik ze wel advies geven, of ik denk mee als ze vastlopen, maar ik zorg er op de achtergrond ook voor dat de juiste papieren in orde zijn voor de uitvaart, in dit geval een crematie. O.a. zijn dochter heeft zo lang voor haar vader gezorgd, dat ze dat ook voor de laatste keer graag wilde doen. Samen met mijn team heeft ze haar vader verzorgd, met liefde overgelegd in de rieten mand en omringd met de knuffels die hij de laatste jaren koesterde.
Daarna brachten we hem samen naar het afscheidshuis Buiten Afscheid in Prinsenbeek. Hier zal zijn gezin de komende dagen in alle rust en met alle ruimte, op hun eigen manier, afscheid van hem nemen. Ook de besloten ceremonie vindt hier na een paar dagen plaats. Op de dag van de uitvaart wordt hij voor het laatst in de huiskamer omringd door zijn gezin, de boeken waaruit hij graag voorgelezen werd, zijn knuffels en kamerplanten, want hij hield meer van planten dan van bloemen. We luisteren naar de lieve woorden die ze over hem spreken, luisteren naar muziek en kijken naar de foto’s uit zijn leven.
Tot slot brengen ze hem zelf naar de rouwbakfiets. Het is echt najaarsweer en het komt af en toe met bakken naar beneden, maar dat mag het moment niet bederven. Nog een laatste bloemengroet volgt…zijn dochter aanvaard de reis met de bakfiets, haar vader in de rieten mand voor zich, uitgezwaaid door zijn partner, andere dochter en kleinkinderen. Door de regen en de wind geteisterd fietst ze op eigen kracht haar vader, door zijn geliefde omgeving van het Liesbos tussen Breda en Etten-Leur, naar het crematorium.
‘Het was een fijne rit.’ zei ze na afloop. Niet zo zwaar en moeilijk als ze gedacht had. Doordat ze dit op eigen kracht kon doen, gaf het haar ook de kracht om hem los te laten.
* foto en dit verhaal geplaatst met toestemming van de nabestaanden.